Dysortografia - specyficzne zaburzenie w nauce pisania, objawiające się popełnianiem błędów ortograficznych pomimo znajomości zasad pisowni i odpowiedniej motywacji do poprawnego pisania. Dysortografia może być korygowana, jednak całkowite ustąpienie objawów występuje bardzo rzadko. Specyficzne trudności w opanowaniu poprawnej pisowni. Są to trudności w pisaniu przejawiające się popełnianiem różnego typu błędów: typowo ortograficznych, wynikających z nieprzestrzegania znanych uczniowi zasad pisowni, oraz błędów specyficznych, takich jak mylenie liter (zastępowanie), opuszczanie, dodawanie i przestawianie liter i sylab, pisanie liter i cyfr zwierciadlanie. Dysortografię rozpoznaje się uczniów o prawidłowym rozwoju umysłowym, w przypadkach, gdy trudnośc i występują pomimo znajomości zasad pisowni, braku wad zmysłu i zaniedbania psychologicznego, a spowodowane są zaburzeniami opisanych procesów poznawczych i ruchowych oraz ich współdziałania. Dysortografia należy do zespołu zaburzeń określanego jako „dysleksja rozwojowa”. Jakie czynniki mogą powodować dysortografię? Nie ulega wątpliwości to, iż przyczyną wystąpienia dysortografii u dziecka są mikro uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego bądź zaburzenia ośrodkowych funkcji wzrokowych. Ponadto, problemy w pisaniu mogą też być spowodowane zaburzeniami słuchu fonematycznego oraz zaburzeniami motorycznymi. Trzeba również powiedzieć o tym, iż może być ona także uwarunkowana genetycznie lub środowiskowo. Otóż, czasami występuje u dzieci, których matki w okresie ciąży chorowały, nie dbały o siebie, przeżyły jakąś traumę. Poza tym, bywa skutkiem powikłań podczas porodu, kiedy to doszło do niedotlenienia lub niedokrwienia dziecka. Natomiast wśród przyczyn genetycznych, najczęściej wymieniane są zmiany w genach szóstego chromosomu. Jak rozpoznać dysortografię? Najczęstszym objawem dysortografii są liczne błędy ortograficzne, które powstają w tworzeniu tekstów własnych i pisaniu z pamięci czy ze słuchu mimo dobrej znajomości zasad ortograficznych i dotyczą głównie pisowni z „ó”, „u”, „rz”, „ż”, „ch”, „h”. Oprócz tego, liczne błędy występują także podczas przepisywania tekstu, kiedy to dziecko gubi litery lub fragmenty tekstu bądź wyrazów, a także ma kłopoty z łączną i rozdzielną pisownią. Oczywiście, najczęściej zamieniane są głoski, które brzmią podobnie, np. „w” i „f”, „p” i „b”, „k” i „g”. Należy także powiedzieć o tym, iż trudności w pisaniu objawiają się również w mylenie liter o podobnym kształcie np. „l”, „ł”, „t”, a także zamianie liter o tym samym kształcie, ale innym układzie przestrzennym, np. „m” i „w”, „p” i „b”. Poza tym, często dochodzi również do zamiany liter o zwierciadlanym odbiciu, np. „b” i „d”. Nie zapominamy też o tym, iż dysortograficy pomijają znaki diakrytyczne, czyli w pisowni nie stosują kropek, kreseczek, czy ogonków przy „ą” i „ę”. Nie ulega wątpliwości , że w pracach pisemnych osób z powyższymi problemami możemy odnaleźć dziwne zlepki słów, które nic nie znaczą, a przyczyną ich powstania jest popełnienie kilku błędów w jednym wyrazie. Podsumowując, dysortografia to poważne zaburzenie w pisaniu, które w znacznym stopniu utrudnia przyswajanie wiedzy, w szczególności z języków obcych. Dlatego warto ją leczyć, gdyż dzięki systematycznym ćwiczeniom usprawniającym koncentrację, pamięć wzrokową oraz wykonywaniu zadań ortograficznych można ją chociaż w części wyeliminować.